การส่งข้อมูลโดยระบบไมโครเวฟ ซึ่งคลื่นแม่เหล็กไฟฟ้าถูกส่งจากจานส่งบนเสา (towers) หรือบนยอดอาคารที่ต้นทาง พุ่งตรงไปยังจานปลายทางในลักษณะเส้นสายตา (line of sight   กล่าวคือถ้าส่องไฟจากจานด้านหนึ่งแล้ว    แสงไฟจะสามารถมองเห็นได้จากจานอีกด้านหนึ่ง) ดังนั้นหากมีตึกหรือภูเขากั้นระหว่างปลายทางทั้งสองด้านแล้วต้องติดตั้งจานรับส่งบนยอดสิ่ง
กั้นขวางนั้นเพื่อใช้ส่งสัญญาณต่อทอดออกไป

ปกติแล้วคลื่นไมโครเวฟจะถูกส่งไกล 20-30 ไมล์ แต่สามารถใช้ส่งข้อมูลระยะไกล ๆ ได้โดยใช้จานรับส่งซึ่งทำหน้าที่ทวนสัญญาณส่งต่อทอดออกไป และเนื่องจากระบบไมโครเวฟใช้ความถี่ของคลื่นสัญญาณสูงระหว่าง 2-40 กิกะเฮิรตซ์ ช่วยความถี่นี้จึงถูกแบ่งเพื่อใช้ส่งข้อมูลในงานราชการ งานทหาร งานโทรทัศน์ ตลอดจนใช้ส่งข้อมูลระหว่างชุมสายระยะไกลของระบบโทรศัพท์เช่นเดียวกับสายเคเบิลโคแอกเชียล สำหรับคลื่นที่ใช้ในระบบโทรศัพท์มีความถี่ในช่วง 4-6 กิกะเฮิรตซ์ ซึ่งสามารถส่งข้อมูลได้เกินกว่า 250 Mbps สำหรับข้อดีอีกอย่างของระบบไมโครเวฟคือเป็นระบบไร้สาย (wireless) จึงไม่ต้องขุดทางเป็นระยะไกล ๆ ( ซึ่งอาจต้องผ่านบ้านเรือนหรือถนน) เพื่อวางสายเคเบิล รวมทั้งไม่มีปัญหาของสายขาด อีกทั้งคลื่นความถี่ที่อยู่ในช่วง 2.400 ถึง 2.484 กิกะเฮิรตซ์นั้นสามารถใช้ด้โดยไม่ต้องเสียค่าใช้ความถี่แก่รัฐบาล ดังนั้นคลื่นช่วงความถี่นี้จึงถูกนิยมใช้ในการสร้างเครือข่ายส่งข้อมูลระยะทางที่ไม่ไกลมาก แต่ในทางตรงข้ามสัญญาณไมโครเวฟจะถูกรบกวนได้ง่ายจากคลื่นแม่เหล็ก ไฟฟ้า จากฟ้าผ่า หรือจากสภาพภูมิอากาศต่าง ๆ นอกจากนั้นค่าใช้จ่ายในการติดตั้งเสาและจานส่งก็มีราคาแพง แต่อย่างไรก็ตามอาจถูกกว่าการเช่าเส้นใยนำแสงของระบบโทรศัพท์

ไดอะแกรมของการส่ง Microwave